30/4/16, Κατάληψη Παπαμιχελάκη, Συνεχής Αποδόμηση, Αναρχική Βιβλιοθήκη Τεφλόν, Ραδιοφράγματα
Το εγχείρημα της κατάληψης αποτελούσε, αποτελεί και θα πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί ένα εργαλείο στα χέρια των συντρόφων/ισσών που τις πλαισιώνουν. Το εργαλείο αυτό εξελίσσεται μέσα στο ιστορικό συνεχές γι’ αυτό κρίνουμε απαραίτητο να παρουσιάσουμε ορισμένα ιστορικά «σημεία». Η κατάληψη ως σταθερή δομή εμφανίζεται εκτός από την Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες εντός αλλά και εκτός ευρώπης περίπου τη δεκαετία του 1970.
Τόσο στην ευρώπη όσο και στον ελλαδικό χώρο, πολλές από τις καταλήψεις που πραγματοποιήθηκαν ανά τα χρόνια δεν αποτέλεσαν απλά ένα χώρο για στέγαση και εναλλακτική διασκέδαση αλλά ένα ζωντανό πολιτικό κύτταρο που ενίοτε λαμβάνει επιθετικά χαρακτηριστικά.
Στην Βαρκελώνη συναντάμε την κατάληψη Can Masdeu όπου οι καταληψίες μέσα σε ένα χρόνο ήρθαν αντιμέτωποι με την καταστολή. Εκατό μπάτσοι παρατάχθηκαν απέναντι σε 11 καταληψίες με σκοπό την εκκένωση του κτηρίου, οι καταληψίες όμως δεν άφησαν το κτίριο να χαθεί αμαχητί. Μια απο τις μεγαλύτερες δυναμικές παρουσιάζει το κίνημα των καταλήψεων στην Κοπεγχάγη. Τον Μάρτιο του ’82 και ενώ το κίνημα των καταλήψεων έβρισκε όλο και μεγαλύτερη απήχηση ,οι σχέσεις με τις αρχές οξύνονταν όλο και περισσότερο. Την ίδια χρονιά πραγματοποιήθηκε η πρώτη βίαιη σύγκρουση ανάμεσα σε μπάτσους και καταληψίες. Αυτή η πράξη αποτέλεσε το σύμβολο του τέλους της ειρηνικής αντίστασης εναντίον των εκδιώξεων. Ακολούθησαν και άλλες καταλήψεις στην Κοπεγχάγη. Τον Ιούνιο του 1986 το συμβούλιο της πόλης ζήτησε να αδειάσει η κατάληψη Ryesgate 58 και οι καταληψίες άρχισαν να ετοιμάζουν την άμυνα τους. Αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια ήταν η μεγαλύτερη μάχη που έχει γίνει ποτέ μεταξύ καταληψιών και αστυνομίας. Περίπου 200 σύντροφοι και συντρόφισσες μαζεύτηκαν έξω από την κατάληψη και έστησαν οδοφράγματα. Σε ένα μεγάλο πανό που είχε αναρτηθεί έγραφε «προτιμούμε να πεθάνουμε όρθιοι παρά γονατιστοί». Πενήντα αστυνομικοί δέχτηκαν πέτρες και σφαίρες σιδήρου από σφεντόνες μέχρι που υποχώρησαν. Οι μάχες συνεχίστηκαν για εννέα μέρες, με την αστυνομία να υποχωρεί στις επιθέσεις των καταληψιών, μέχρι που οργανώθηκε επιχείρηση με 1500 μπάτσους και μπουλντόζες για να καταστρέψουν το κτήριο. Μια από τις συμβολικότερες καταλήψεις θα είναι και το Ungdomshuset. Οι «ένοικοί» του θα αντισταθούν μέχρι τέλους στη θέληση της κρατικής εξουσίας να πάρει πίσω το κτίριο. Οι σύντροφοι/ισσες θα θέσουν ως πρόταγμα «Δεν έχουμε επιλογή! Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό που μας πήρε 24 χρόνια να δημιουργήσουμε! Το Ungdomshuset θα παραμείνει – Ας εκκενώσουν το δημαρχείο!» και θα προβάλλουν μαχητική αντίσταση μέχρι το τέλος κάνοντας πράξη τα ανωτέρο λόγια.
Το 1981 θα αποτελέσει την εναρκτήρια χρονιά των καταλήψεων στον ελλαδικό χώρο. Λίγες μέρες μετά την άνοδο του πασοκ στην εξουσία πραγματοποιείτε η πρώτη κατάληψη στην Ελλάδα, στα Εξάρχεια, και συγκεκριμένα στην οδό Βαλτετσίου. Η κατάληψη της Βαλτετσίου καταστέλλεται μετά από λίγους μήνες με επέμβαση των μπάτσων ενώ οι καταληψίες ξυλοκοπούνται και συλλαμβάνονται. Ακολουθούν αρκετές καταλήψεις που είχαν ακριβώς την ιδία τύχη. Στις 15 Απριλίου του 1988 μια ομάδα ατόμων αποφασίζει να καταλάβει και να ζήσει μαζί στο κτήριο της οδού Δροσοπούλου και Λέλας Καραγιάννη, ιδιοκτησίας του πανεπιστημίου Αθηνών και του υπουργείου παιδείας. Από τότε και για 27 χρόνια η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη εξακολουθεί να αποτελεί κομμάτι του κόσμου των καταλήψεων. Το 1989 στη πλατεία Βικτωρίας καταλαμβάνεται νεοκλασικό κτήριο (πρώην σχολείο) στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν. Η κατάληψη ονομάζεται «Βίλλα Αμαλίας» και θα αποτελέσει τη δεύτερη μακροβιότερη κατάληψη στην Ελλάδα που μετά από 23 χρόνια ζωής εκκενώνεται στις 20 Δεκέμβρη του 2012 παράλληλα σχεδόν με την εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά. Δυστυχώς η απάντηση από την δική μας πλευρά δεν είχε μεγάλη δυναμική, σε αντίθεση με ότι συνέβη στη κατάληψη «σπίτι της νεολαίας» και στο κατειλημμένο κτήριο της οδού Ryesgate 58 στη Δανία όπου οι καταληψίες υπερασπίστηκαν μαχητικά αυτό που ήταν κομμάτι της ζωής τους.
Για εμάς οι καταλήψεις αποτελούν ένα από τα πεδία αναφοράς μας αφού και εκεί θέτουμε τους όρους της επιθετικής μας στόχευσης, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας και οργανώνουμε τη μάχη ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Οι επιθέσεις στις καταλήψεις αποτελούν μια διαχρονική πρακτική τόσο του κράτους όσο και του παρακράτους. Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι επιθέσεις αυτές έχουν πυκνώσει και έχουν λάβει διάφορες μορφές. Βασικό ρόλο κατέχει το κράτος και οι θεσμοί του όπου με βασικό πρόταγμα την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας προβαίνουν είτε σε απειλές εκκένωσης όπως συνέβη στην Κατάληψη 111 και στην Κατάληψη Ορφανοτροφείο , είτε τελικά σε εκκένωση καταλήψεων όπως συνέβη με το γκρέμισμα του Κενταύρου. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και την εκκένωση της κατάληψης “Acta et verba” στα Γιάννενα, καθώς και την εκκένωση της κατάληψης «Ντουγρού» στη Λάρισα (στην πρώτη απόπειρα κατάληψης κτιρίου). Οι επιθέσεις όμως που έχουν ενταθεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα είναι αυτές που επιχειρεί το παρακράτος, ότι μορφή κι αν λαμβάνει κάθε φορά. Η τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στην κατάληψη Κουβέλου, η εισβολή των φασιστών στην κατάληψη Ελαία, οι εμπρηστικές επιθέσεις στον Αγρό, η διπλή εμπρηστική επίθεση στην Κατάληψη Βανκούβερ, στην Κατάληψη Ζαΐμη, στην Terra Incognita, η επίθεση στην Κατάληψη Ανάληψη και στην Κατάληψη Στρούγκα αλλά και οι επιθέσεις που έχει δεχθεί το κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Κ*ΒΟΞ τόσο από τους μπάτσους και την εκκένωση του (2012) όσο και από το παρακράτος. Παράλληλα τα φασιστοειδή έχουν επιτεθεί σε αρκετά στέκια και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Μπορεί οι επιθέσεις αυτές να έχουν στεφτεί με μνημειώδη αποτυχία, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη βλακεία που δέρνει το κάθε λογής παρακρατικό απολειφάδι, αλλά η αποτυχία αυτή δεν θα πρέπει να μας καθησυχάζει αλλά να αποτελέσει μια ευκαιρία για επίθεση σε όποιον μας επιτίθεται. Αφού οι επιθέσεις συνεχίζονται με τελευταία παραδείγματα τις επιθέσεις που έχει εξαπολύσει το κράτος τόσο σε καταλήψεις όσο και σε αυτοοργανωμένες αλληλέγγυες δομές.
-Στις 19 Απριλίου νωρίς το πρωί η ελας εισέβαλε στην αλληλέγγυα στους μετανάστες δομή της Χίου Soli-Cafe και προχώρησε σε συλλήψεις μεταναστών και αλληλέγγυων ενώ στις 22-4 του έβαλαν και φωτιά.
-Στις 20/4 στο Νο Border Camp στη Μυτιλήνη, πραγματοποιήθηκε εκκένωση του καταυλισμού και των υποδομών σίτισης και στέγασης των μεταναστών. Συνελήφθησαν 348 μετανάστες και οδηγήθηκαν στο κέντρο κράτησης της Μόριας ενώ 19 άτομα από τους-τις αλληλέγγυους-ες που βρίσκονταν στο χώρο, μετά από δίωρη κράτησή τους στην αστυνομική διεύθυνση της πόλης αφέθηκαν ελεύθεροι-ες.
-Στις 21/4 έγινε εισβολή και εκκένωση από μπάτσους στην κατάληψη Περσιάδου 8 που είχε πραγματοποιηθεί από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Γαλατσίου. Πραγματοποιήθηκαν 3 συλλήψεις για πλημμελήματα που αφορούν φθορές, διατάραξη οικιακής ειρήνης και παράνομη επανασύνδεση ρεύματος.
-Στις 22/4 το πρωί οι μπάτσοι εκκένωσαν την κατάληψη turtle corner στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με πληροφορίες οι συλληφθέντες είναι 15 άτομα εκ των οποίων 4-5 μετανάστες από Αλγερία και Τυνήσια χωρίς χαρτιά ,που απειλούνται με επανααπροώθηση, και αλληλέγγυοι από ελλάδα και εξωτερικό.
—
Ως αναρχικές-οί που δραστηριοποιούμασταν στον χώρο του ρεθύμνου, αποφασίσαμε πριν εφτά μήνες να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας και να προβούμε στην κατάληψη ενός ιδιωτικού κτηρίου στην παλιά πόλη του ρεθύμνου. Θέτουμε ως στόχο μας τον πολύμορφο αναρχικό αγώνα (όπως τoν έχουμε ορίσει στο απολογιστικό κείμενό μας για τον Μαύρο Δεκέμβρη) και την όξυνση των προταγμάτων μας. Έχοντας συμμετάσχει στο κάλεσμα για συντονισμό δράσης του Μαύρου Δεκέμβρη και έχοντας κάνει τον απολογισμό μας, αναγνωρίζουμε τις θετικές παρακαταθήκες που άφησε και θέλουμε να τις επεκτείνουμε σε ένα χρονικό συνεχές. Προκρίνουμε λοιπόν για θεματική του επόμενου καλέσματος την ανάδειξη του εγχειρήματος των καταλήψεων. Ως αναρχικές-οι αντιλαμβανόμαστε το εγχείρημα της κατάληψης ως ευθεία βολή στο κοινωνικο-οικονομικό πυλώνα της ιδιοκτησίας και των παραγώγων της. Εμείς ως Συνεχής Αποδόμηση αν και δεν δραστηριοποιούμαστε στον χώρο κάποιας κατάληψης, στηρίζουμε, προωθούμε και υπερασπιζόμαστε όλα τα πεδία της αναρχικής επίθεσης. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως ένα σημαντικό εργαλείο του αναρχικού αγώνα, καθώς αποτελούν σημεία συνάντησης/ζύμωσης συντρόφων, παραγωγής λόγου/δράσης και δημιουργίας ελεύθερων χώρων, ένα ακόμα βήμα προς της ολική απελευθέρωση. Σε αυτό το κάλεσμα συμμετέχουν/συνυπογράφουν και οι σύντροφοι/ισσες από την Αναρχική Βιβλιοθήκη Τεφλόν όπου από τις 29/10/2015 έχουν καταλάβει το πρώην κουζινάκι στο υπόγειο της Γεωγραφίας, και σιγά-σιγά στήνουν μία βιβλιοθήκη η οποία επιδιώκουν να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας γενικευμένης διάχυσης της αμφισβήτησης του υπάρχοντος και καταστροφής της κρατικής σαπίλας
Όλοι λοιπόν προτάσσουμε ως αναγκαιότητα την έμπρακτη αντίσταση σε κάθε μορφή εξουσίας -είτε εξωγενούς είτε ενδογενούς του αναρχικού χώρου- ενώ παράλληλα γνωρίζουμε ότι οι καταλήψεις λειτουργούν ως αγκάθι στην ομαλότητα που το κράτος επιδιώκει.
Θέλωντας να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πρέπει να επισημάνουμε οτι το γιατί και με ποιό τρόπο καθιστάμεθα επικίνδυνοι, ορίζεται απο τις δικές μας επιθυμίες και πρακτικές και όχι απο την κατεστημένη λογική. Στα πλαίσια του διαρκούς πολύμορφου αναρχικού αγώνα, επιλέγουμε και επιδιώκουμε οι καταλήψεις μας να αποτελούν αναχώματα που οξύνουν τις αντιθέσεις ενάντια στο υπάρχον. Αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε, όταν οι καταλήψεις μας αποτελούν κέντρα αγώνα και διακίνησης ανατρεπτικών ιδεών, παραγωγής εξεγερτικού λόγου, χώρους ζύμωσης, συνάντησης και δικτύωσης, ούτως ώστε δια μέσου της ανάπτυξης συντροφικών σχέσεων να μετουσιωθεί η θεωρία σε πράξη. Αποτελούν εστίες ελευθερίας καταλαμβάνοντας χωροχρόνο μέσα στο σαθρό κοινωνικό ιστό χωρίς ωστόσο να θέλουμε να αποτελεί αυτοσκοπό η αυτοαναφορικότητα. Αντίθετα επιθυμούμε να αποτελούν μέσο προώθησης του αγώνα με όλα τα μέσα χωρίς αφορισμούς των βίαιων χαρακτηριστικών που ενυπάρχουν στο εγχείρημα της κατάληψης αλλά και στο σύνολο των αναρχικών πρακτικών. Για τους ισχυρισμούς περί «εστιών ανομίας», θέλουμε να επισημάνουμε ότι για όσους ευαγγελίζονται την κατεστημένη λογική του διπόλου νόμιμο-παράνομο, είμαστε και θα παραμένουμε υπέρμαχοι και συνεχιστές της παρανομίας. Είμαστε ενάντια σε όσους προσπαθούν να παρουσιάσουν τις καταλήψεις ως απλούς χώρους συνάθροισης και εναλλακτικής διασκέδασης.
Ο επίπλαστος και φαντασιακός κόσμος της κυρίαρχης κουλτούρας, προωθεί τις εφήμερες σχέσεις ,το αναμάσημα της φαιδρής παραπληροφόρησης των ΜΜΕ και την πλαστική διασκέδαση μέσω των δυστοπικών προτύπων που λίγοι καταφέρουν να πληρούν και πλασάρονται ως επιτακτική αναγκαιότητα . Στον αντίποδα προτάσσουμε την αντιπληροφόρηση, την αντικουλτούρα και την αυτοοργανωμένη έκφραση-δημιουργία-τέχνη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο καταφέρνουμε να εκφραστούμε και να καλύψουμε τις ανάγκες μας, με βασικά παραδείγματα τους αυτοοργανωμένους σταθμούς, τις τυπογραφικές κολεκτίβες, της αυτοοργανωμένες βιβλιοθήκες, τις DIY συναυλίες και παρόμοια εγχειρήματα που διαδραματίζονται μέσα σε κατειλημμένους χώρους. Με αυτόν τον τρόπο αποτελούμε συνειδητά τα μαύρα πρόβατα του σαθρού μαζοποιημένου πολιτισμού τους.
Για όλους τους ανωτέρω λόγους και επιλογές μας και καθώς οι καταλήψεις αποτελούν σταθερά σημεία στον κοινωνικό ιστό, είναι αναμενόμενο να εισπράττουμε καταστολή απο όσους στεκόμαστε απέναντι τους επιθετικά. Βασικό και καίριο ρόλο στην καταστολή, παίζει το κράτος και οι μηχανισμοί του. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά αφου επιδιώκουμε την καταστροφή του. Στόχος των κρατικών προσχηματικών διαδικασιών είναι η απονοηματοδότηση των καταλήψεων και του συνολικότερου αναρχικού αγώνα που δίνεται μέσα από αυτές, καθώς και η στοχοποίηση των συντρόφων/-ισσών που τις αποτελούν. Από την άλλη μεριά το παρακράτος που στήνουν οι κάθε λογής μαφίες και τα οργανωμένα τσιράκια των προέδρων των ΠΑΕ, αναλαμβάνει μέσω μη θεσμικών διαδικασιών να μας επιτεθεί. Αυτές οι επιθέσεις λαμβάνουν χώρα είτε ευκαιριακά είτε οργανωμένα και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να μένουν αναπάντητες. Είναι φανερό ότι το σημαντικότερο κομμάτι του παρακράτους, αποτελείται είτε απο ορθόδοξους είτε απο αυτόνομους φασίστες που σε αγαστή συνεργασία με τους μηχανισμούς του κράτους, αναλαμβάνουν να φτάσουν εκεί που δεν φτάνει ο «νόμος». Το γεγονός αυτό αποτελεί μια φυσική διαδικασία για τα παρακρατικά μιάσματα, αφού είμαστε ως αναρχικοί-ές φύσει και θέσει απέναντι σε ότι αντιπροσωπεύουν. Το τελευταίο διάστημα έχει παρατηρηθεί αυξημένη κινητικότητα απο τη μεριά του φασιστικού παρακράτους. Πολλές απο τις επιθέσεις τους στέφτηκαν με γελοιώδη αποτυχία, κάτι που ωστόσο δεν θα πρέπει να μας εφησυχάζει. Αντιθέτως οφείλουμε να οργανώσουμε καλύτερα την περιφρούρηση των δομών μας και να προετοιμάσουμε τις «απαντήσεις» μας.
Καταλυτικός παράγοντας στην καλοστημένη αυτή διαδικασία είναι οι καραγκιόζηδες των ΜΜΕ. Μια από τις πιο καλοδουλεμένες τακτικές τους είναι η στοχευμένη παραπληροφόρηση, με απότοκο τη στοχοποίηση είτε συντρόφων/ισσών είτε δομών και την απονοηματοδότηση του αναρχικού αγώνα. Στη θέση του παθητικού δέκτη της προπαγάνδας βρίσκονται οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι, που με την απάθειά τους στο οτιδήποτε, νομιμοποιούν και πολύ συχνά επικροτούν τις επιθέσεις του παρακράτους σε μετανάστες, καταλήψεις, αναρχικές-ούς και οτιδήποτε τους χαλάει τη σούπα της κοινωνικής ομαλότητας και ομοιομορφίας. Η απάντηση μας σε όλους τους προαναφερθέντες θα πρέπει να είναι ο διαρκής ανοιχτός πόλεμος· τίποτα δεν θα πρέπει να μένει αναπάντητο.
Αντιλαμβανόμαστε τη θεματική των καταλήψεων ως ένα ζωτικό ζήτημα, που η ανάδειξή του δεν ολοκληρώνεται στο χρονικό διάστημα του ενός μήνα. Ωστόσο το χρονικό αυτό πλαίσιο, μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην πυκνότητα και την κορύφωση των δράσεων και γι’ αυτό προτείνουμε, το συντονισμό της πολύμορφης αναρχικής δράσης κάτω από τη συνολικότερη αυτή θεματική, μέσα στον μήνα Μάιο.
Η επιλογή να γίνει τώρα το κάλεσμα πυροδοτήθηκε από τη δυναμική και τις παρακαταθήκες του Μαύρου Δεκέμβρη, ο οποίος επανανοηματοδότησε την έννοια της οργάνωσης, προκρίνοντας έναν άτυπο συντονισμό ενάντια στον φορμαλισμό και την ιδεολογική «καθαρότητα». Ο συντονισμός αυτός ξεπέρασε χωροταξικά τον γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας αλλά και ιδεολογικές αγκυλώσεις, καθώς ανταποκρίθηκαν σε αυτόν ατομικότητες και συλλογικότητες με διαφορετικές θεωρητικές καταβολές. Η διαφορετικότητα αυτή είναι που ενίσχυσε τη δυναμική του πειράματος.
Άλλη μια βασική αιτία που πραγματοποιούμε το κάλεσμα τώρα είναι η αύξηση των επιθέσεων κράτους και παρακράτους ενάντια σε καταλήψεις, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καθώς και σε συντρόφους/ισσες που τις πλαισιώνουν. Τέτοιου είδους απόπειρες, είτε είναι επιτυχημένες, είτε αποτυχημένες δεν θα πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους ή να μας αδρανοποιούν. Επιδιώκοντας να δημιουργούμε εμείς τα γεγονότα και να μην τρέχουμε πίσω απ΄αυτά, θεωρούμε αναγκαία την μετάβαση από τη θέση άμυνας στην άμεση επίθεση σε κρατικούς και μη θεσμούς/φορείς, στο φασιστικό παρακράτος ό,τι μορφή κι αν λαμβάνει και σε κάθε λογής μαφία ή αγελαία ομαδοποίηση που στέκεται απέναντί μας.
Σε αυτό το χρονικό πλαίσιο, μπορεί να αναδειχθεί ο ρόλος των καταλήψεων στον αναρχικό αγώνα μέσα από εκδηλώσεις/συζητήσεις, μοιραστικές, μικροφωνικές, πορείες και κάθε άλλο μέσο που μπορεί να αξιοποιήσουν καταλήψεις, συλλογικότητες ή ατομικότητες. Παράλληλα να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης του εσωτερικού διαλόγου και της γόνιμης κριτικής για επαναπροσδιορισμό και όξυνση των χαρακτηριστικών και των προταγμάτων των καταλήψεων καθώς και του ευρύτερου συντονισμόυ και δικτύωσης. Θέτουμε ως στόχο να μην χαθεί ξανά κάποια κατάληψη αμαχητί, τη συλλογική αντίσταση/επίθεση αλλά και το ξεπέρασμα των λογικών που αμβλύνουν τα χαρακτηριστικά των καταλήψεων, με μόνο σκοπό την μακροημέρευση των εγχειρημάτων αυτών. Θέλουμε να αποτελέσει αυτό το κάλεσμα ένα έναυσμα για την καλύτερη περιφρούρηση των καταλήψεων, για συνωμοτικές και μη συζητήσεις και δράσεις που ωστόσο θα αποτελέσουν απο εδώ και πέρα πάγιες τακτικές μας. Επιδιώκουμε το κάλεσμα αυτό να συμπληρωθεί και απο άλλες καταλήψεις/κατειλημμένα στέκια/συλλογικότητες /ατομικότητες που θα επιλέξουν να δράσουν κάτω απο αυτή τη θεματική ανεξάρτητα απο το αν συμμετείχαν στο κάλεσμα για έναν Μαύρο Δεκέμβρη και αν επιλέξουν να αποτελέσουν κομμάτι του Εξεγερτικού Συνδέσμου Θεωρίας και Πράξης.
Να θέσουμε τις καταλήψεις ξανά στο δημόσιο πεδίο, καθιστώντας σαφές ότι είναι χώροι μέσω των οποίων «ζούμε» και «αναπνέουμε» υπερασπίζοντάς τες ως τέτοιες άμεσα και με όλα τα μέσα.
Τίποτα να μη μείνει αναπάντητο.
Να μπούμε στα άδεια σπίτια.
Κατάληψη Παπαμιχελάκη, ενεργό κομμάτι του Εξεγερτικού Συνδέσμου Θεωρίας και Πράξης
Συνεχής Αποδόμηση, ενεργό κομμάτι του Εξεγερτικού Συνδέσμου Θεωρίας και Πράξης
Αναρχική Βιβλιοθήκη Τεφλόν, ενεργό κομμάτι του Εξεγερτικού Συνδέσμου Θεωρίας και Πράξης
Ραδιοφράγματα
Fuck the Nations – Squat the World
2/5/16, Νίκος Ρωμανός
Έχουν περάσει περίπου τέσσερις μήνες από τότε που ημερολογιακά τουλάχιστον ολοκληρώθηκε η εκστρατεία του Μαύρου Δεκέμβρη. Η ανατρεπτική εμπειρία του Μαύρου Δεκέμβρη και η πυκνή αναρχική δράση που αναπτύχθηκε αποτέλεσε ένα εφαλτήριο ζυμώσεων και συζητήσεων με στόχο την ανασυγκρότηση των αναρχικών μεθοδολογιών στις άτυπες μορφές τους. Οι δράσεις με αναφορά στον Μαύρο Δεκέμβρη συνεχίζονται μέχρι και σήμερα ενώ κύκλοι συζητήσεων μέσα και έξω από τις φυλακές έχουν καταλήξει σε μια σειρά συμπερασμάτων, προτάσεων και θέσεων που ως κοινό σημείο αναφοράς έχουν την επιθυμία για όξυνση της αντεπίθεσης μας στους φορείς της εξουσίας.
Κομμάτι αυτών των συζητήσεων αποτέλεσε και η πρόταση για μια άτυπη αναρχική πλατφόρμα που θα έθετε τις βάσεις για έναν άτυπο συντονισμό της πολύμορφης αναρχικής δράσης δίνοντας έτσι την δυνατότητα να θέσουμε σε κίνηση αυτόνομες εκστρατείες αγώνα με τις δικές μας πρωτοβουλίες και δυνάμεις παράγοντας εμείς οι ίδιοι τα γεγονότα και της στρατηγικές που θεωρούμε αναγκαίες στο σήμερα. Μια επιλογή η οποία αντανακλά την επιθυμία μας να δημιουργήσουμε αυτόνομες εστίες σκέψης και δράσης για όσους αμφισβητούν το υπάρχον κοινωνικό σύστημα.
Μετά από πρωτοβουλία των συντρόφων από το Ρέθυμνο υπήρξε η πρόταση η άτυπη αναρχική πλατφόρμα που είχε προταθεί να ονομαστεί Εξεγερτικός Σύνδεσμος Θεωρίας και Πράξης, πρόταση που έχει γίνει αποδεκτή από κάποιους συντρόφους ενώ σαν μια ανοιχτή και ταυτόχρονα άτυπη δομή συντονισμού αποτελεί ακόμα αντικείμενο επεξεργασίας από όσους συντρόφους επιθυμούν να το πλαισιώσουν.
Έχοντας συμφωνήσει στο γεγονός ότι η εκστρατεία του Μαύρου Δεκέμβρη απελευθέρωσε δυναμικές, πυροδότησε εστίες απορρύθμισης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων σε πολλές γωνίες του κόσμου και συνέβαλε στην προσπάθεια δικτύωσης και συντονισμού αναρχικών εγχειρημάτων, συνεχίζουμε να αναζητούμε τα κατάλληλα εργαλεία ώστε να θέσουμε σε κίνηση αντίστοιχες εκστρατείες αγώνα άμεσα συνδεδεμένες με τα γεγονότα και τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό των ανατρεπτικών κύκλων.
Με αυτή την αντίληψη να αποτελεί την κινητήρια δύναμη των σκέψεων μας, άνοιξε ένας νέος κύκλος συζητήσεων ανάμεσα σε φυλακισμένους αναρχικούς, καταλήψεις, ατομικότητες και εγχειρήματα με σκοπό να μετρήσουμε εκ’ νέου διαθέσεις, να ανταλλάξουμε σκεπτικά σχετικά με την υπάρχουσα συνθήκη, να αναλύσουμε την συγκυρία ώστε να μπορούμε να κάνουμε έναν αποτελεσματικό καταμερισμό δυνάμεων στα σημεία που πιστεύουμε ότι πρέπει να εστιάσουμε την αντεπίθεση μας.
Σε αυτό το σημείο ήρθε η πρόταση από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Κατάληψης Παπαμιχελάκη ενεργό κομμάτι του Εξεγερτικού Συνδέσμου Θεωρίας και Πράξης για την διεξαγωγή μιας συντονισμένης εκστρατείας δράσεων με χρονική διάρκεια τον μήνα Μάιο με στόχο να υπάρξει μια οργανωμένη απάντηση στις φασιστικές επιθέσεις και τις εκκενώσεις που δέχονται οι καταλήψεις.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις εναντίων των καταλήψεων από μεριάς του κράτους έχουν αυξηθεί ενώ ταυτόχρονα οι φασίστες σε πλήρη σύμπνοια με τον κατασταλτικό σχεδιασμό του κρατικού μηχανισμού έχουν εντείνει τις επιθέσεις τους.
Η πολιτική συγκυρία που τίθεται σε εφαρμογή ο συγκεκριμένος σχεδιασμός δεν είναι τυχαία. Το γεγονός ότι η χώρα βυθίζετε σε έναν νέο κύκλο πολιτικής αστάθειας με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί αυτή την φορά τον πολιτικό διαχειριστή της κοινωνικής πραγματικότητας, το γεγονός ότι γίνονται αξιόλογες προσπάθειες από συντρόφους και συντρόφισσες να δοθεί ένα τέλος στην κινηματική εσωστρέφεια και παράγονται δράσεις που συμβάλουν με καίριο τρόπο στην απορρύθμιση της ομαλότητας, το γεγονός ότι ένας ενδυναμωμένος εσωτερικός εχθρός αποτελεί ένα ουσιαστικό πρόβλημα για το καθεστώς αφού θα υπάρχει ο κίνδυνος να εκτρέψει τις όποιες κοινωνικές αναταραχές και να αποτελέσει από μόνος του έναν πυλώνα αποσταθεροποίησης σε μια εποχή που οι αναταράξεις που προκαλούνται αποκτούν πολλαπλάσια δυναμική εξαιτίας της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τις κοινωνικές συνέπειες των οικονομικών πολιτικών που επιβάλλουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Το γεγονός ότι η καταστολή διευρύνετε ταυτόχρονα και εναντίων των αναρχικών αιχμαλώτων είτε μέσα από βαριές καταδίκες είτε με την απόπειρα να παγιωθεί ένα στρατιωτικοποιημένο μοντέλο διαχείρισης των φυλακών με την αστυνομία και τα ΕΚΑΜ να έχουν παραλάβει ουσιαστικά τα κλειδιά των σωφρονιστικών μπουρδέλων και να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι.
Όλα αυτά αποτελούν κομμάτια ενός παζλ που αποτελούν τις συνθήκες γύρω από τις οποίες ξετυλίγετε ο κατασταλτικός σχεδιασμός του κράτους. Μόνο τυχαίο λοιπόν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ότι αιχμή σε αυτόν τον σχεδιασμό αποτελούν οι επιθέσεις εναντίων των καταλήψεων.
Οι καταλήψεις αποτελούν τα οχυρά του αναρχικού αγώνα στον πόλεμο εναντίων της εξουσίας, αποτελούν σημεία συνάντησης μεταξύ συντρόφων, κέντρα διάχυσης της αναρχικής προπαγάνδας και εστίες όπου εξελίσσετε σε καθημερινή βάση το πείραμα των ανεξούσιων σχέσεων για μια ζωή απαλλαγμένη από τα δεσμά του εξουσιαστικού συμπλέγματος με όλες τις πιθανές αντιφάσεις που ένα τέτοιο πείραμα εμπεριέχει.
Οι επιθέσεις εναντίων των καταλήψεων έχουν στόχο να απονευρώσουν την αυξανόμενη δυναμική του πολύμορφου αναρχικού αγώνα χτυπώντας τους χώρους στους οποίους ζει και εξελίσσετε μια ανταγωνιστική πρόταση απέναντι στο υπάρχον και ταυτόχρονα διαχέετε ο ιός της ελευθερίας σε νέους συντρόφους που έρχονται σε επαφή με την αναρχία.
Η επιλογή λοιπόν να συντονιστούμε οριζόντια και άτυπα και να περάσουμε στην επίθεση θέτοντας έτσι αναχώματα στις κατασταλτικές επιδιώξεις του κράτους και του παρακράτους αποτελεί μια απόπειρα να συγκρουστεί η δική μας στρατηγική για την εξεγερτική εξάπλωση της αναρχίας στις μητροπόλεις και τον αναπόσπαστο ρόλο των καταλήψεων μέσα σε αυτό το πλαίσιο με την κρατική στρατηγική που ανέφερα παραπάνω.
Τον επόμενο μήνα θα τεθεί σε κίνηση μια καινούρια εκστρατεία άτυπου συντονισμού της αναρχικής δράσης, αν οι προθέσεις και οι επιδιώξεις του κράτους αναλύθηκαν ως ένα βαθμό αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιες είναι οι δικές μας προοπτικές, για ποιο λόγο αποτελεί προτεραιότητα η αντεπίθεση μας με αιχμή την υπεράσπιση τον καταλήψεων, για ποιο λόγο οι δομές αγώνα που στήνουμε αποτελούν βασικούς εκφραστές της αναρχικής πολύμορφης δράσης, ερωτήματα τα οποία αποτελούν απλώς την αρχή ενός διαλόγου που στόχο έχει να εξελιχτεί μέσα στις καταλήψεις, στις φυλακές, στις ομάδες άμεσης δράσης και να εναποθέσει τα συμπεράσματα του μέσα από την δράση. Την μοναδική αξιόπιστη σύμμαχο για την διαλεκτική εξέλιξη των ριζοσπαστικών αντιλήψεων.
Η εκστρατεία “Fuck the Nation – Squat the World” αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία να στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κράτος και φασίστες πως η επιλογή να στοχοποιούνται οι αναρχικές καταλήψεις είναι μια επιλογή η οποία θα απαντηθεί με τον τρόπο που αρμόζει, με επιθέσεις, σαμποτάζ και πολύμορφο αγώνα με όλα τα μέσα.
“ Έτσι η ζωτικότητα της αναρχίας πρέπει να σταματήσει να είναι ένα εύγευστο προϊόν και να αρχίσει να γίνεται το αντίθετο, δηλαδή μια ακονισμένη και σκεπτική μαχαιριά στο σύστημα” (Μαουρίτσιο Μοράλες)
Να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας σε κράτος και παρακράτος
Για τον άτυπο συντονισμό της αναρχικής δράσης
Για τον Εξεγερτικό Σύνδεσμο Θεωρίας και Πράξης
Νίκος Ρωμανός
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΥΝΟΡΑ
2/5/2016
“Διεθνές κάλεσμα από την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς για την εκστρατεία Fuck Nations – Squat the World”
Η καλορυθμισμένη κανονικότητα της κοινωνικής ζωής μέσα στα εξουσιαστικά συστήματα δεν είναι προϊόν μιας μονοδιάστατης στρατηγικής αντίληψης που ακολουθεί ένα συγκεκριμένο μονοπάτι αλλά αντίθετα είναι το άθροισμα πολλών μελετημένων και δοκιμασμένων λογικών, τακτικών και πρακτικών. Είναι δεδομένο ότι η εξουσία δε θα ήταν αυτό που είναι αν δεν αυτοεξελισσόταν διαρκώς καλύπτοντας προηγούμενες ελλείψεις και αδυναμίες στη διαχείριση της κοινωνικής ανοχής των υπηκόων της. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν υπάρξει και συνεχίζονται να εμφανίζονται συνεχώς ολόκληρα πολιτικό-φιλοσοφικά ρεύματα που πραγματεύονται την αναγκαιότητα της εξουσιαστικής διάρθρωσης των ανθρώπινων κοινωνιών. Μέσα από συνεχή πειράματα, μελέτες, διατριβές μια σειρά από πολιτικά-επιστημονικά think tank οπλίζουν το χέρι της εξουσίας με ολοένα και πιο εξειδικευμένες μεθόδους εξασφάλισης της κοινωνικής ανοχής.
“Αν δεν παταχθούν σύντομα τα πρώτα ανεπαίσθητα σημάδια της αταξίας, τότε σύντομα θα επικρατήσει χάος και αναρχία”. Η παραπάνω κοινωνιολογική ερμηνεία, που αποθέτει το απόσταγμα μιας συγκεκριμένης θεωρίας πάνω στην οποία έχουν προσαρμοστεί διάφοροι κατασταλτικοί σχεδιασμοί έχει άμεση σύνδεση με τον τρόπο που ο εχθρός αντιμετωπίζει στο σύνολο του όλους τους πιθανούς κινδύνους αποσταθεροποίησης εν τη γενέσει τους πριν αυτοί πάρουν σάρκα και οστά. Μιλώντας για τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης που μπορούν να αποτελούν ανατρεπτικά ριζοσπαστικά ρεύματα μπορούμε να πούμε πως το δόγμα μηδενικής ανοχής στοχεύει στην προληπτική αντιμετώπιση τους. Έχει παρατηρηθεί πως αυτή η προληπτική αντιμετώπιση έχει διαφορετικές φάσεις: Σε πρώτη φάση παρατηρείται πως κάθε φορά που ένα ανατρεπτικό ρεύμα αρχίζει και εμφανίζει στο εσωτερικό του πιο ριζοσπαστικές και επιθετικές λογικές η καταστολή αναβαθμίζεται σχεδόν άμεσα και υπερβολικά δυσανάλογα ώστε να μπει ένας φραγμός στη περαιτέρω όξυνση των επιθετικών χαρακτηριστικών του. Όσοι και όσες αποτελούν τους εκφραστές αυτών των επιθετικών λογικών συναντούν την αμείλικτη εκδικητικότητα του συστήματος που δεν διστάζει να στραφεί και εναντίον του συνόλου του κοινωνικού τους περίγυρου ώστε να γενικευτεί ο φόβος.
Σε δεύτερη φάση παρατηρείται πως χτυπιούνται εξίσου εκείνες οι δημόσιες δομές ενός ανατρεπτικού ρεύματος που αποτελούν σημεία συνάντησης, γνωριμίας, ζυμώσεων μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων και αυτό δε γίνεται τόσο για τον κίνδυνο που αποτελούν στο σήμερα αλλά για τον εν δυνάμει κίνδυνο που μπορεί να αποτελέσουν στο μέλλον. Έτσι η εξουσία επιχειρεί να δημιουργήσει λογικές διαιρέσεις εντός των ανατρεπτικών κύκλων προκαλώντας διασπάσεις μεταξύ όσων επιμένουν στη συνέχιση και όξυνση των επιθετικών λογικών και όσους επικαλούνται μια οπισθοχώρηση για λόγους μιας υποτιθέμενης ανασύνταξης.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα βλέπουμε πως εντείνεται συνεχώς η εκδικητική αντιμετώπιση των αναρχικών αιχμαλώτων με διάφορες κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Βλέπουμε όμως πως παράλληλα ακολουθείται και μια στρατηγική της έντασης σε ότι αφορά τις δημόσιες δομές της αναρχίας (στέκια – καταλήψεις) καθώς έχουν πολλαπλασιαστεί οι επιθέσεις εναντίον τους από κράτος και παρακράτος. Για μας αυτό δεν είναι τυχαίο καθώς τους τελευταίους μήνες η αναρχία εμφανίζει μια μεγαλύτερη κινητικότητα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Μέσα στο γενικότερο κλίμα κοινωνικής ξηρασίας των τελευταίων ετών διαπιστώνουμε πως σιγά σιγά αρχίζει να διακρίνεται μια επιθετική ορμή που ίσως αποκτήσει μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες διαστάσεις μελλοντικά. Μια σειρά από κινήσεις, καμπάνιες, εκστρατείες όπως αυτή του Μαύρου Δεκέμβρη βγάζουν ξανά στο προσκήνιο τις επιθετικές αιχμές της αναρχίας κι ο εχθρός γνωρίζει καλά ότι πρέπει να προλάβει να χτυπήσει πριν η τάση εξελιχθεί σε κύμα, ότι αυτές οι επιθετικές αιχμές πρέπει να καταπολεμηθούν τώρα που είναι αρχή γιατί αλλιώς είναι βέβαιο πως οι ανατρεπτικές ενέργειες και κινήσεις θα ενταθούν με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη δυνατή αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού.
Για αυτό οι επιθέσεις στις δημόσιες δομές της αναρχίας μας αφορούν όλους καθώς το ξεπέρασμα και πόσο μάλλον το επιθετικό ξεπέρασμα αυτού του κάβου που η εξουσία προσπαθεί να ρίξει την αναρχία για να μην οξυνθούν περαιτέρω τα επιθετικά χαρακτηριστικά της είναι ο δρόμος για να κατακτήσουμε περισσότερο έδαφος μέσα στις μάχες μας εναντίων της εξουσίας.
Διότι σε αυτές τις δημόσιες δομές είναι που αποκτούμε όλοι τα πρώτα βιώματα με την αναρχία. Είναι εκεί που θα γίνουν οι πρώτες επαφές, οι πρώτες γνωριμίες, οι πρώτες ζυμώσεις εντός των ριζοσπαστικών κομματιών της αναρχίας. Επομένως αυτό που τραυματίζεται συν τοις άλλοις με τις επιθέσεις σε αυτές τις δομές είναι και αυτή η πρώτη εικόνα που αποκτούν όλοι όσοι και όσες αρχίζουν τα πρώτα τους φλερτ με την αναρχία.
Είναι δεδομένο λοιπόν ότι αν δεν υπάρξει μια δυναμική αντίδραση από τη μεριά της αναρχίας όχι μόνο δε θα εκλείψουν αυτές οι επιθέσεις αλλά αντίθετα θα πολλαπλασιαστούν και θα ενταθούν βυθίζοντας και πάλι την αναρχία, στην ηττοπάθεια την εσωστρέφεια και την τελμάτωση. Μια οργανωμένη επιθετική ανταπάντηση από τη μεριά μας θα εξασφάλιζε και καλύτερους συσχετισμούς για τη συνέχιση και όξυνση της αναρχικής παρουσίας στις μητροπόλεις έτσι ώστε να αυξάνεται προοδευτικά ο πήχης της κοινωνικής απορρύθμισης, κάτι που τουλάχιστον για μας είναι βασικό χαρακτηριστικό της αναρχικής στρατηγικής.
Καλωσορίζουμε λοιπόν την πρόταση και το κάλεσμα της κατάληψης Παπαμιχελάκη, της Συνεχούς Αποδόμησης και της αναρχικής βιβλιοθήκης Τεφλόν που είναι ενεργά κομμάτια του εξεγερτικού συνδέσμου θεωρίας και πράξης, καθώς και των Ραδιοφραγμάτων για μια συντονισμένη εκστρατεία δράσης το μήνα Μάιο που θα λειτουργήσει ως μια απάντηση από τη μεριά της αναρχίας απέναντι σε όλες τις επιθέσεις των τελευταίων μηνών. Μια τέτοια εκστρατεία που θα κινείται πάνω στις αρχές και τη λογική της αναρχικής πολυμορφίας και του άτυπου συντονισμού της αναρχικής δράσης όπως αυτά εκδηλώθηκαν στη πράξη μέσα από το Μαύρο Δεκέμβρη. Πιστεύουμε ότι μια τέτοια εκστρατεία είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να αξιοποιούνται οι παρακαταθήκες του εγγύς παρελθόντος αντί να μπαίνουν σε μαυσωλεία όπου στοιβάζονται κινηματικές εμπειρίες με ανοιχτά στοιχήματα που έμειναν εκκρεμή. Είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε η αποτίμηση του Μαύρου Δεκέμβρη και ο διάλογος που ακολούθησε μετέπειτα μέσα εκείνα τα κείμενα που στήριξαν την δημιουργία μια ανοικτής πλατφόρμας άτυπου συντονισμού της αναρχικής πολύμορφης δράσης να μετουσιωθεί πλέον σε κάτι ζωντανό.
Είναι μια καλή ευκαιρία ώστε να αναπτυχθεί μια πολύμορφη δυναμική που θα εξαπολύσει με κάθε τρόπο και κάθε μέσο αντίποινα για κάθε μια επίθεση που έχουν δεχθεί οι δημόσιες δομές της αναρχίας έτσι ώστε το “τίποτα δεν μένει αναπάντητο” να δραπετεύσει απ’ τα κείμενα και τις ανακοινώσεις και να γίνει μια επικίνδυνη πραγματικότητα που θα συμβάλει με τον τρόπο της όσο μπορεί στην πρόκληση χαοτικών μεταβλητών μέσα στον κοινωνικό χωροχρόνο.
Προκειμένου να συνεισφέρουμε όσο μπορούμε στη συγκεκριμένη εκστρατεία απευθύνουμε κι εμείς με τη σειρά μας μια διεθνή πρόσκληση στους αναρχικούς συντρόφους και τις συντρόφισσες στο εξωτερικό έτσι ώστε να πλαισιωθεί αυτή η εκστρατεία σε διεθνές επίπεδο ιχνηλατώντας τόσο την αποτίμηση του Μαύρου Δεκέμβρη όσο και της πιο πρόσφατης διεθνούς εκστρατείας για μια βδομάδα δράσεων αλληλεγγύης έτσι όπως διατυπώθηκε στο κάλεσμα της αναρχικής κατάληψης La Solidaria στην Ουρουγουάη με αφορμή την επαπειλούμενη εκκένωση της. Στηρίζουμε επίσης το κάλεσμα των συντρόφων από τις άτυπες αναρχικές ατομικότητες που τοποθέτησαν εκρηκτικό μηχανισμό στο κανάλι CORTV της Οαχάκα στο Μεξικό, ένα χτύπημα που όπως γράφουν στην ανάληψη ευθύνης ήταν απάντηση “μπροστά στο κύμα καταστολής που ‘χει επικεντρωθεί ιδιαίτερα κατά του αντιεξουσιαστικού και αναρχικού κινήματος” ένα κάλεσμα για την εξάπλωση της επίθεσης σε όλους τους εχθρούς της αναρχίας.
Αυτή η πρόσκληση που απευθύνουμε είναι ο δικός μας τρόπος να νιώσουμε ότι συμμετέχουμε ενεργά μέσα στις διαδικασίες τις αναρχίας καταργώντας τις αποστάσεις που δημιουργεί ο εγκλεισμός. Είναι ο δικός μας τρόπος να βρεθούμε σε ένα κοινό έδαφος αγώνα με τους εκτός των τοιχών και ταυτόχρονα να αποδείξουμε ότι ο φυσικός εγκλεισμός δεν περιορίζει και σε καμία περίπτωση δεν αιχμαλωτίζει την επιθυμία μας να είμαστε ζωντανό κομμάτι της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.
“Αποφασισμένοι να σταθούμε απέναντι στην καταστολή αντισταθήκαμε ξέροντας ότι ίσως αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε ήταν απλά μια μικρή χειρονομία. Ο λόγος μας πήρε νόημα χωρίς αμφιβολία. Οι χώροι αμύνονται, δεν τους χαρίζουμε δεν εγκαταλείπονται, αναλαμβάνοντας όλες τις συνέπειες που η πράξη μας θα μπορούσε να προκαλέσει… Η πιο συνετή επιλογή, σύμφωνα με την απαιτούμενη λογική, που δεν έχει ούτε αρχές, ούτε ηθική πέρα από την άνεση και τον τρόμο, ήταν να εγκαταλείψουμε το σπίτι, να προστατέψουμε την ακεραιότητα μας την “ελευθερία” μας, τις ζωές μας, αλλά δεν το κάναμε.”
Λόγια της αναρχικής κατάληψης Σάκο και Βανζέτι μετά την επίθεση που δέχτηκε από την αστυνομία το Μάιο του 2009 με αφορμή το θάνατο του αναρχικού Μαουρίτσιο Μοράλες από έκρηξη βόμβας που κουβαλούσε ο ίδιος και σκόπευε να τοποθετήσει σε σχολή δεσμοφυλάκων. Ο Μαουρίτσιο ήταν ενεργό μέλος της κατάληψης Σάκο και Βανζέτι έξω από την οποία σημειωθήκαν πολύωρες σκληρές συγκρούσεις μεταξύ αλληλέγγυων που ύψωσαν οδοφράγματα και άναψαν φωτιές για να εμποδίσουν τους μπάτσους να πραγματοποιήσουν έρευνα στην κατάληψη. Την ίδια στιγμή άλλα δύο κατειλημμένα σπίτια το “Cueto con Andes” και το “La Idea” δέχονταν και αυτά επίθεση από ομάδες εφόδου της αστυνομίας, ελεύθερους σκοπευτές και ελικόπτερα. Τελικώς η αποφασιστικότητα των συντρόφων που συγκρούστηκαν με την αστυνομία έξω απ’ την κατάληψη Σάκο και Βανζέτι απέτρεψε την εισβολή.
Συνεπείς στην επιθυμία μας να τιμούμε τα αδέρφια μας που χάθηκαν στη μάχη με την εξουσία προτείνουμε επίσης η εκστρατεία Fuck Nations, Squat the World να λειτουργήσει ταυτόχρονα και ως μια υπενθύμιση του νεκρού αδερφού μας Μαουρίτσιο Μοράλες που σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας στο Σαντιάγκο της Χιλής πριν από επτά χρόνια στις 22 Μαΐου 2009. Ο αναρχικός Μαουρίτσιο με τη συνεπή του δράση και στάση ζωής απέδειξε ότι στην αυθεντική αναρχική πολυμορφία δεν υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα μέσα αγώνα. Το γεγονός ότι συμμετείχε σε μια κατάληψη δεν τον εμπόδισε να είναι ταυτόχρονα και βομβιστής ούτε τον εμπόδισε να επιχειρήσει μια ενέργεια επιθετικής αλληλεγγύης που στόχευε την ανατίναξη μιας σχολής βασανιστών δεσμοφυλάκων. Το μόνο που του στάθηκε εμπόδιο στις επιλογές του ήταν ο τραγικός θάνατος του που τον στέρησε απ’ τις αδερφές και τους αδερφούς του. Ας κρατήσουμε το Μαορί στη καρδιά μας ανάβοντας τη φλόγα της αναρχικής εξέγερσης την ίδια φλόγα που έκαιγε μέσα στον αδερφό μας ως το τέλος. Κλείνοντας αφήνουμε τα λόγια του να μιλήσουν για τον ίδιο:
“Αυτή είναι η ώρα να δράσουμε, στην καθημερινή μας ζωή μαζί με τους κοντινούς μας, για την καταστροφή της κοινωνίας φυλακής και για την καταστροφή κάθε κοινωνικής προσπάθειας για μεταρρύθμιση αυτού του σιχαμερού συστήματος θανάτου.
Η αλληλεγγύη δε θα πρέπει ποτέ να είναι ένα κενό σύνθημα αλλά αντίθετα καθημερινή δράση σύγκρουσης με την εξουσία. Και με τη συνεχή υποστήριξη προς τα αιχμάλωτα αδέρφια μας σε αυτό τον πόλεμο μέχρι θανάτου.”
Με τη μνήμη των νεκρών πάντα ανάμεσα μας.
Για τον εξεγερτικό σύνδεσμο θεωρίας και πράξης.
Στηρίζουμε ολόψυχα την εκστρατεία Fuck Nations / Squat the World
Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF
Χάρης Χατζημιχελάκης
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Γιώργος Νικολόπουλος
Μιχάλης Νικολόπουλος
Δαμιανός Μπολάνος
Παναγιώτης Αργυρού.
Fuck Nations, Squat The World
Papamixelaki squat, Continuous Deconstruction, Anarchist Library Teflon, Radiofragmata
The undertaking of a squat, was, is, and should continue to be a powerful tool in the hands of the comrades surrounding it. This tool is evolving through the time-space continuum, and thus we feel it is necessary to present a couple of historical “points”. Squatting, as a stable infrastructure makes its first appearance in Greece, but also in many other countries in and beyond Europe, during the 70s.
Both in Europe in general, and in Greece in particular, a number of squats that took place over the years, were more than a place used for housing or to accommodate alternative means of entertainment. They were instead a living, breathing political cell which would occasionally take aggressive characteristics.
In Barcelona we meet the squat “Can Masdeu” where occupants, in one year faced hard oppression. Merely eleven squatters stood against 100 cops ordered to evacuate the premises, refusing to hand over the squat without a fight. One of the most vigorous movements was also the one in Copenhagen. During March of „82 and while the squatting
movement was growing bigger and bigger, the clash with the authorities grew proportionally as well. This very same year the first violent clash between cops and squatters took place. This act was the beginning of the end of the peaceful resistance against eviction. More squats in Copenhagen were to follow. During June 1986 the town council decided to evacuate the squat “Ryesgate 58” and the squatters began preparing their defenses. What happened next was the biggest clash between squatters and police forces that ever took place. Around 200 comrades gathered outside the squat and built barricades. In a large banner they wrote: “We prefer to die standing than on our knees”. Fifty cops stood in the receiving end of a hail of stones and bullets made of iron thrown from slingshots until they retreaded. The battle went on for 9 days with the cops unable to overcome the squatters resistance, until they finally organized a large scale operation numbering 1500 cops and bulldozers to destroy the building. One of the most prominent symbols of the squatting movement was also Ungdomshuset. Its occupants will stand bravely against the state forces trying to evacuate the squat. They will declare “We have no choice! We must defend what we created in the past 24 years! Ungdomshuset will stay – Let them evacuate the city hall!” and they will fight till the end turning those words into
reality.
The year 1981 will be the opening year for squatting in greece. A few days after the party PASOK came to power, the very first squat in Greece takes place, in Exarcheia, and more accurately in Valtetsiou street. The Valtetsiou squat faces oppression a few months later with cops evacuating it while the occupants are being beaten and arrested. A fair
number of squats followed, all facing the same fate. In 1988, April the 15th, a group of individuals decides to squat the abandoned building in Drosopoulou and Lelas Karagianni streets, a property belonging to the University of Athens and the Ministry of Education. Since that day and for 27 years the squat known as Lelas Karagianni continues to be a
part of the squatting world. In 1989 in Victoria square a former school in the junction of Acharnon and Heyden streets is turned into a squat. The squat takes on the name “Villa Amalias” and it will be the number 2 in the list of the longlasting squats in Greece. It will eventually get evacuated after 23 years of existence in the 20th of December of 2012,
at about the same time as the evacuation of squat “Skaramaga” (January of 2013). Unfortunately our own answer to this eviction was not as vigorous as the one at the squat in “Ryesgate 58” and in “Ungdomshuset”, where the squatters stood up and fought against oppression to protect what they deemed as part of their lives.
As far as we are concerned, squatting is a point of reference, since it’s where we lay our offensive goals and organize our resistance against every form of authority. Attacks against squats are an intertemporal practice for both the state and various fascists groups. Lately these kinds of attacks have been rather frequent and under various forms. Key role
in this holds the state and its institutions which under the pretense of utilizing public property is constantly making threats of evacuations just like it happened in the case of “Squat 111” or “Squat Orphanage” or even making true of the aforementioned threats as in the case of “Centaur Squat” which was literally demolished. We should also keep in
mind the cases of “Acta et Verba” in Giannena, as well as “Dougrou” in Larisa (in the first ever squatting attempt) which where both evacuated. However, lately the attacks that have taken place against squats come mostly from fascist groups operating under cover of the state. The planting of an explosive device in “Kouvelou Squat”, the invasion in “Elaia”, the incendiary attacks in “Agros”, the double incendiary attacks in “Vancouver Squat”, in “Zaimi Squat”, in “Terra Incognita Squat”, the attack in “Analipsi Squat” and in “Strouga Squat” and even the attacks against the occupied social center “K*VOX”.
Those attacks may have been complete and utter failure, proving once more the
stupidity of such fascist scum, but this failure is not meant to reassure us, but instead to provide us with a chance to attack those that have been attacking us. With the latest examples being the state oppression against squat and self managing solidarity infrastructures alike.
– In 19/4 early in the morning police invaded the solidarity with immigrants infrastructure in Chios “Soli–Café” arresting immigrants and those expressing their solidarity alike. Moreover 3 days later they set the place on fire as well.
– In 20/4 in “No border camp” in Mytilini an evacuation of the camp took place. 384 immigrants were arrested and led to the Moria detainment facility while 19 individuals who were expressing their solidarity were detained in the local police station for a couple of hours before finally being released.
– In 21/4 cops invaded and evacuated squat “Persiadou 8”. Three arrests were made for minor offenses concerning damage, disturbance of domestic peace and illegally reinstating electrical power.
– In 22/4 in the morning hours, police forces evacuated squat “Turtle Corner” in Thessaloniki.
As anarchists active in Rethymno, we decided seven months ago to squat a private building in the old town of Rethymno. Our goal is set to be the polymorphous anarchist struggle (the way we define it in our account of Black December) as well as the sharpening of our characteristics. Having participated in the call for coordination of actions of Black December, and after accounting for our actions, we recognize its positive influence and deposit, and thus we wish to maintain and expand them throughout a time continuity. We propose our next agenda to be a call for the saliency of the squatting movement. As anarchists we deem squatting to be a straight shot to the social-economical structure of ownership and its products.
We as Continuous Deconstruction although we are not squatters, we nonetheless support, advance and defend every aspect of the anarchist struggle. Thus we understand squats to be an important tool of the anarchist struggle, as places that comrades can meet or discuss with each other and as free places that produce theory and action, another step towards total liberation. Also participating in this call, is the Anarchist Library Teflon where since 29/10/2015 comrades have occupied the former kitchen in the basement of Geography and slowly but steadily they are building a library which they aspire to be the beginning of a widespread denial of the existent and destruction of the rotten state.
In an attempt to be more specific, we must highlight that the reasons and the way we become dangerous, is defined by our own desires and practices and not by any systemic reasoning. In the frame of the continuous multiform anarchist struggle, we choose and aspire our squats to be barricades that will inflate and sharpen every controversy against the system. This we can achieve when our squats are centers of struggle and distribution of radical ideas, places producing insurrectionalistic theory and also places of gathering, meeting and networking so through the development of partnerships theory can turn into action. Squats for us are focal points of freedom occupying time and space inside the
rotten social structure. We desire them to be a tool for the further development of the struggle with all means available without cutting away the violent characteristics that can be present in the undertaking of a squat or in the anarchist movement in general. Concerning the claims about “focal points of lawlessness”, we wish to point out for those that are still clinging to the systemic dipole of legal – illegal, we are and we will continue to be advocates of illegality. We are against all those who are trying to present squats as mere places of gathering and harmless alternative entertainment.
The meretricious and imaginary world of dominant culture is dedicated to furthering ephemeral relationships, an endless repetition of misinformation by the media and the plastic entertainment through dystopian role models that very few can reach yet they are presented as an absolute necessity. On the other hand we are committed to furthering
counter-information, counter-culture and self organized expression, creation and art. Through this framework we manage to express and fulfill our needs, with basic examples being, self organized radio stations, typographic collectives, self – managing libraries, DIY concerts and many similar undertakings that take place inside squats. This way we consciously consider ourselves the black sheep of their rotten commercialized civilization.
For all the above reasons and choices, and since our squats exist as solid fields inside the social structure, it is to be expected that we would face oppression from those that we aggressively stand against. A crucial role in this oppression plays the state and its mechanisms. It could hardly be any differently since we are fighting for its demise.
The goal of the oppressing procedures the state launches is to alienate squats from their true meaning as well as from the anarchist struggle fought through them, all the while targeting the comrades that are part of them. At the same time the fascist groups being led by various mafias and the organized goons of the football SA presidents, take on the task to attack us outside normal institutional procedures. This kind of attacks whether they are meticulously organized or random, should under no circumstances remain unanswered. It is obvious that the bulk of such groups is either orthodox or autonomous fascists, who in perfect collaboration with state forces take on the task to attack us outside the “law”. This is normal for such fascist scum since we stand by nature and choice against everything they represent. Lately such attacks have become more frequent. Most of them were complete and utter failures indeed, yet we are not to ease ourselves or take it lightly. On the contrary we should organize ourselves and defend our structures even better so we can prepare our “responses”.
A catalyst in this well organized procedure is the fools of the mass media. One of their most common tactics is blunt misinformation, resulting in either the targeting of comrades or infrastructures, plus subsequently stripping the anarchist struggle off its meaning. Passive receivers of such propaganda are domestic civilians who by their
indifference towards nearly everything, legalize and quite often even applaud these kinds of attacks against immigrants, squats, anarchists and whoever they will compromise their peace and uniformity. Our answer to all of them should be the constant open war; nothing will be left unanswered.
We consider the squatting subject to be very much alive and its designation would take much longer than a simple month to be fulfilled. Yet this timeline can be beneficial in regards with density and climaxing of direct action, and thus we propose the coordination of multiform anarchist action under this subject inside the month May.
Our choice to release this call at this particular moment was fired off by the dynamics and stock of Black December which reviewed the meaning of organization, carrying forward an informal network of coordination in contrast and against formality and ideological “purity”. This coordination grew larger and overcame the greek borders as well as
ideological obsessions since part of it were individuals or groups with distinct ideological differences. This diversity was the amplifier of the dynamics of the experiment.
Another reason we decided to release this call now is the rise of the oppression against squatting and comrades involved in them. Such attempts whether successful or not should not leave us indifferent or inactive. Aspiring to create events instead of following their lead, we believe immediate aggressive action against the state should replace
our defensive disposition. Such attacks should also target rogue fascists groups whether the answer to any kind of mafia or to gregarious grouping that stand against us.
In the selected timeframe we can elevate the role of squatting inside the anarchist movement through events or debates, distribution of pamphlets, demonstrations and every other tool at our disposal whether we operate as individuals, squatters or groups. At the same time this is a chance for us to begin a dialogue on the characteristics of
squatting redefining them aggressively and sharpening the edges of our proposals, as well as furthering our general coordination and networks. Our goal is set on never letting a squat fall without a fight, collective resistance and attack, but also the overcoming of the logic that blunts squat’s characteristics having as an aim just the longevity of their
existence. We wish this call to be the beginning of an upgrade in our defenses and the start of a numbers of debates and direct actions, collusive or otherwise, which will from now on be permanent features of our tactics . We wish this call to be supported and amplified by any squat, group or individual who will choose to act under its topic with no regards whether they were a part of Black December or whether they choose to participate in the Insurrectional Association of Theory and Praxis.
Let us place once more squats out to the public rendering clear that they are places we “live” and “breath” in, defending them as such with every means possible.
Papamixelaki squat – active part of Insurrectionary Conjunction of Theory and Practice
Continuous Deconstruction – active part of Insurrectionary Conjunction of Theory and Practice
Anarchist Library Teflon – active part of Insurrectionary Conjunction of Theory and Practice
Radiofragmata – self organized radio station
Καταλήψεις – Το σπίτι της Αναρχίας
10 Μαίου 2016, Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Σκέψεις πάνω στο κάλεσμα των συντρόφων της κατάληψης Παπαμιχελάκη, αναρχικής βιβλιοθήκης Τεφλόν, Ραδιοφραγμάτων και Συνεχούς Αποδόμησης για τη θεματική των καταλήψεων…
Το παρακάτω κείμενο ανταποκρίνεται σε στιγμιότυπα και χαρακτηριστικά που συναντάμε στο ρεύμα των καταλήψεων του ελλαδικού χώρου.
i) Η ιδιοκτησία είναι κλοπή
«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή» λέει ένα απ’ τα πιο παλιά αναρχικά συνθήματα. Είναι κλοπή της συλλογικής ζωής, είναι κατάργηση της κοινότητας, είναι το καταφύγιο της ιδιώτευσης του φόβου…
Η ιδιοκτησία και η δίδυμη αδερφή της η εξουσία, γεννάνε τους διαχωρισμούς των ανθρώπων με τίτλους, αξιώματα και προνόμια…
Όπως ο ουρανός δεν έχει σύνορα, έτσι και η γη δεν θα έπρεπε να έχει ιδιοκτησία.
Ο άνθρωπος από συλλογικό ον, γίνεται ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης, όχι όμως της ζωής του, αλλά τοίχων, παραθύρων, επίπλων…
Οι καταλήψεις, ξεκίνησαν ως μία μορφή άρνησης της ιδιοκτησίας και αυτοοργανωμένης έκφρασης.
Η πορεία του κινήματος των καταλήψεων έχει πολλές αποχρώσεις… άλλες πιο μαχητικές, άλλες πιο ακίνδυνες… Υπάρχουν αναρχικές καταλήψεις και εναλλακτικές καταλήψεις, καταλήψεις εστίες ανομίας και καταλήψεις αφυδατωμένα πολιτιστικά κέντρα.
Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες καταλήψεις από παλιότερα, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε πολλές πόλεις.
Κάθε κατάληψη ξεκινάει με μία εχθροπραξία. Ακυρώνει την ιδιοκτησία (θεμέλιο λίθο της εξουσίας) και απελευθερώνει έδαφος από συμβόλαια, φορολογικούς ελέγχους, λογαριασμούς, νομιμότητα.
Το στοίχημα, όμως, αρχίζει ακριβώς από εκείνη τη στιγμή…
Η κατάληψη και η αυτοδιαχείριση ενός χώρου είναι ένα αιχμηρό εργαλείο, που μπορεί είτε να μαχαιρώσει τον κόσμο της ιδιοκτησίας, είτε να γίνει σουβενίρ και να σκουριάσει…
Σίγουρα μία κατάληψη, αλλάζει τον δικό μας μικρό κόσμο, όσο όμως ο κόσμος μας, συνορεύει με τον κόσμο της εξουσίας αν δεν οπλιστεί για να του επιτεθεί, θα γίνει μία οφθαλμαπάτη όασης περιτριγυρισμένη απ’ την έρημο του υπάρχοντος.
ii) «Το σπίτι της Αναρχίας»
Η εξουσία για να διατηρήσει τον θρόνο της, παράγει διαίρεση. Διαιρεί τους ανθρώπους με νόμους, με κανόνες, με ρατσισμό, με ανασφάλειες, με κλειδαριές, με βιτρίνες, με οθόνες…
Κατασκευάζει την μοναξιά του πλήθους… «ο καθένας μόνος του… ο καθένας για την πάρτη του»…
Η απόλυτη αρχή του «διαίρει και βασίλευε»…
Η κατάληψη μπορεί να γίνει, ένα σημείο συνάντησης χωρίς διαχωρισμούς, να αποτελέσει μία ανοιχτή πιθανότητα να ξαναβρούμε τον συλλογικό μας εαυτό, να δημιουργήσουμε ξανά κοινότητες…
Εδώ μπορούν να συναντηθούν παλιοί και νέοι σύντροφοι, να μοιραστούν εμπειρίες, να συζητήσουν, να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον, να αναπτύξουν δεσμούς αλληλεγγύης, να σχεδιάσουν επιθέσεις, να οργανώσουν τον εσωτερικό εχθρό και να ενισχύσουν τον ένοπλο αγώνα για την ελευθερία και την αναρχία.
Μέσα από τη διοργάνωση εκδηλώσεων βιβλιοπαρουσιάσεων, συζητήσεων αυτομόρφωσης, αυτοοργανωμένων βιβλιοθηκών, προπονήσεων μάχης και σωματικής εξάσκησης, οι καταλήψεις μπορούν να γίνουν «εργαστήρια» της διαρκούς αναρχικής επανάστασης.
Παράλληλα, μία αναρχική κατάληψη είναι το πρώτο κύτταρο μίας αναρχικής κοινότητας. Οι σύντροφοι που συμμετέχουν σε αυτήν, μαθαίνουν να μοιράζονται, να συναποφασίζουν, να δημιουργούν μία κοινοτική ζωή, απαλλαγμένη από τα μικροαστικά κατάλοιπα της ιδιοκτησίας και του φιλοτομαρισμού.
Εκτός, όμως, από τις πολιτικές συλλογικές διαδικασίες, μία αναρχική κατάληψη δοκιμάζει τον εαυτό της μέσα από την επανάσταση της καθημερινής ζωής.
Γιατί η συνέλευσή της, δεν έχει μόνο να αποφασίσει για μία εκδήλωση ή για μία πορεία, αλλά και για καθημερινά ζητήματα διαβίωσης (εργασίες συντήρησης του σπιτιού, μαγείρεμα, καθαριότητα, κ.α.). Εκεί δοκιμάζονται να σπάσουν οι άτυποι καθημερινοί ρόλοι, η ανάθεση και οι έμφυλοι διαχωρισμοί.
Είναι η αυτοοργάνωση της καθημερινής ζωής στην πράξη.
iii) Ενυδρεία «ελευθερίας»
Όμως, εδώ θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Γιατί συχνά κάποιοι συμμετέχοντες σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, όπως μία κατάληψη, αυτομαγεύονται από την ερμηνεία του φαντασιακού του ρόλου και μετατρέπουν το μέσο σε αυτοσκοπό. Αναπτύσσουν, μάλιστα, μία υποσυνείδητη ιδιοκτησιακή σχέση με το εγχείρημα, ξεχνώντας πως μία αναρχική κατάληψη δεν είναι τα ντουβάρια και οι πόρτες, αλλά οι σχέσεις των συντρόφων με προοπτική την επίθεση με όλα τα μέσα ενάντια στην εξουσία.
Τεμαχίζοντας την ολότητα της αναρχίας, κάποιοι κατασκευάζουν ιδεολογικά σχήματα, μεγένθυνσης του εγχειρήματος, παρουσιάζοντας την κατάληψη ως το κέντρο του σύμπαντος.
Οι ρεφορμιστικοί κύκλοι, διαστρεβλώνοντας το νόημα των καταλήψεων, τις εμφανίζουν ως νησίδες ελευθερίας που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, υποκαθιστώντας και περιθωριοποιώντας τις επιθετικές και τις ένοπλες πρακτικές.
Η συκοφαντία και η εσωστρέφεια θα αναλάβουν την ολοκλήρωση του «έργου»…
Μάλιστα, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο «υπέρτατος σκοπός» είναι να μην κλείσει η κατάληψη, όποιος κι αν είναι ο συμβιβασμός.
Γιατί ο φόβος να μην χτυπηθεί η κατάληψη απ’τον κίνδυνο της καταστολής, μπορεί να φτάσει ακόμα και στην δημιουργία μίας «άτυπης ζώνης ασφαλείας» με την «απαίτηση» κάποιων ρεφορμιστών να μην γίνονται ενέργειες άμεσης δράσης, στην κοντινή περιοχή που βρίσκεται το στέκι ή η κατάληψη για να μην τις χρεωθούν οι ίδιοι και κλείσει το εγχείρημά τους.
Το ζήτημα, προφανώς, δεν είναι να αδιαφορούμε ή να προβοκάρουμε τους κατηλειμμένους χώρους που φτιάχτηκαν με αγώνες, αλλά φυσικά ούτε να θυσιάζουμε την επίθεσή μας για αυτούς…
Το βασικό είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία αναρχική κατάληψη θα είναι εστία διάχυσης επιθετικών πρακτικών ή θα αφομοιωθεί…
Δεν πρέπει να αρκούμαστε στις στιγμές ελευθερίας, που μας προσφέρει ένας κατειλημμένος χώρος, αλλά να διεκδικούμε τη συνολική ελεύθερη ζωή, που η κατάληψη απλώς αποτελεί μία στιγμιαία αντανάκλασή της.
Με λίγα λόγια να μην αγαπάμε τις καταλήψεις και τα στέκια μας αλλά να αγαπάμε τον σκοπό που εξυπηρετούν.
Την αναρχική επίθεση στο εδώ και στο τώρα.
iv) Ορατότητα μέσα στην ομίχλη.
Μία κατάληψη μπορεί, λοιπόν, να είναι μία κουκίδα πάνω στον χάρτη της αναρχίας με κατεύθυνση την διαρκή εξέγερση και επανάσταση. Μπορεί να αποτελεί ορμητήριο που θα ξεχύνονται άπειρες δυνατότητες εχθροπραξιών ενάντια στην εξουσία.
Μακριά από απομονωμένα πλαίσια νησίδων ψευτοελευθερίας που απλά ξεγελάνε την ελευθερία, εσωτερικεύοντας την σε μικρόκοσμους, υπάρχουν καταλήψεις που κρατάνε ανοιχτή την προοπτική της αναρχικής επίθεσης.
Και σίγουρα υπάρχει η δυνατότητα να φτιαχτούν και άλλες…
Οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις και οι εμπρησμοί από φασίστες σε αυτοοργανωμένους χώρους, επιβεβαιώνουν τη δυνατότητα των καταλήψεων να αποτελούν χώρους ανταρσίας ενάντια στην εξουσία…
Απ’ τη δική μας πλευρά, των αναρχικών της πράξης, μπορούμε να επιταχύνουμε αυτήν την δυνατότητα…
Μέσα απ’ τις καταλήψεις, μπορούν να ενισχυθούν οι δημόσιες υποδομές, αυτομόρφωσης, τα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης, τα ταμεία αλληλεγγύης, να δημιουργηθεί τομέας υπόθαλψης καταζητούμενων συντρόφων καθώς και να οργανωθούν ομάδες κρούσης, όχι μόνο για την περιφρούρηση της κατάληψης, αλλά και για τη διάχυση των επιθέσεων σε φασίστες, μπάτσους και στόχους της κυριαρχίας με προοπτική την ενίσχυση του αναρχικού αντάρτικου πόλης.
Το γεγονός ότι οι καταλήψεις είναι ορατές στην καταστολή (παρουσία ασφαλιτών κοντά σε καταλήψεις για εξακρίβωση στοιχείων), ίσως οδηγήσει τους συντρόφους που θέλουν να οργανωθούν στο αντάρτικο πόλης να απομακρυνθούν από αυτές για λόγους συνωμοτικότητας.
Όμως, η απομάκρυνση απ’τον κτιριακό χώρο της κατάληψης, δεν σημαίνει απομάκρυνση ή υποτίμηση του εγχειρήματος. Άλλωστε το εγχείρημα της κατάληψης δεν είναι οι τέσσερις τοίχοι της.
Είναι ο σκοπός που εξυπηρετεί. Η κατάληψη μπορεί να γίνει η γέφυρα μεταξύ δημόσιου και παράνομου τομέα της αναρχίας.
Μπορεί να αποτελέσει το ανοικτό πέρασμα απ’ τη συνάντηση συντρόφων στην οργάνωση αντάρτικων υποδομών.
Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται η αναρχική δράση, όταν το δημόσιο συναντιέται με το παράνομο και σμίγουν σε μία ολότητα με σκοπό την καταστροφή της εξουσίας.
Τότε πραγματικά οι καταλήψεις μπορούν να γίνουν το σπίτι της Αναρχίας…
Στη μνήμη του Μαουρίτσιο Μοράλες
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του Μαουρίτσιο Μοράλες, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη μεταφορά βόμβας που προοριζόταν για τη σχολή δεσμοφυλάκων στη Χιλή στις 22/5/2009.
Ο Μαουρίτσιο συμμετείχε στην κατάληψη βιβλιοθήκη Σάκο και Βαντσέτι κάνοντας πράξη την συνάντηση της δημόσιας και της παράνομης δράσης.
Καταληψίας και βομβιστής δεν διαχώρισε τα μέσα δράσης και δεν εγκλωβίστηκε σε νησίδες ψευτοελευθερίας.
Η μνήμη του δεν τροφοδοτεί επετειακά μνημόσυνα, αλλά πυροδοτεί τον πυροκροτητή της αναρχικής πράξης.
Για εμάς και για αυτούς που έπεσαν στον αγώνα…
Για την Αναρχία.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/FAI–IRF
Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
Τσάκαλος Χρήστος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Πολύδωρος Γιώργος
Οικονομίδου Όλγα
Κείμενο πάνω στο κάλεσμα για την θεματική των καταλήψεων
10 Μαίου 2016, Ραδιοφράγματα
Οι καταλήψεις οφείλουν να είναι αγκάθια απέναντι στους μηχανισμούς καταστολής, απέναντι σε κάθε κυριαρχική έκφανση του υπάρχοντος. Εν γένει, οφείλουν να είναι αγκάθια απέναντι στην κοινωνική νόρμα, απέναντι στην ίδια την αλλοτριωμένη καθημερινότητα της σήψης που αυτή παράγει.
Όσον αφορά τον συσχετισμό της δυναμικής των υποκειμένων που δρουν στις καταλήψεις και επιλέγουν την σύγκρουση με τις παραπάνω όψεις του κυριαρχικού συμπλέγματος, προκρίνουμε ως απαραίτητο εργαλείο τον συντονισμό των ατομικοτήτων και των ομαδοποιήσεων που δρουν μέσα και γύρω από αυτές, έτσι ώστε να αποτελέσουν έναν ζωντανό οργανισμό με άμεσα επιθετικά αντανακλαστικά. Ο συντονισμός και η διάδραση μεταξύ των καταλήψεων οφείλουν να μην ετεροκαθορίζονται από τις επιθέσεις του κράτους και των επίσημων ή ανεπίσημων μηχανισμών του αλλά να αποτελούν πυρήνα ουσιαστικής ζύμωσης και συνάντησης των ατομικών και συλλογικών μας αρνήσεων κι επιθυμιών.
Είναι ανάγκη να ξεπεραστούν πια τα παθογενής χαρακτηριστικά της εσωστρέφειας και της ιδρυματοποίησης που εμφανίζονται ακόμα σε κατειλημμένους χώρους του ελλαδικού τοπίου. Το διαρκές στοίχημα που καλούνται να κερδίσουν οι καταλήψεις είναι αυτό της σύγκρουσης με την κυριαρχία, της θεωρητικής κι εξεγερτικής εξέλιξης των υποκειμένων τους, το ξεπέρασμα της εμφάνισης κοινωνικών αυτοματισμών που αποτελούν κακέκτυπα μιας μικρογραφίας ενός κοινωνικού ιστού που εχθρευόμαστε. Αυτές οι καταλήψεις μπορούν να αποτελέσουν ένα νέο πεδίο δημιουργικής εξέλιξης και σύγκρουσης με το υπάρχον. Γι’ αυτές τις καταλήψεις, η εξουσία θα ματώσει αν προσπαθήσει να τις πάρει πίσω, γιατί θα αποτελούν απελευθερωμένα κέντρα αγώνα πολύμορφης αναρχικής δράσης, ζωτικά κομμάτια δηλαδή ενός ευρύτερου μαχητικού δικτύου απελευθερωμένων χώρων που δεν θα παζαρεύουν την ζωή τους μέσω της πειθήνιας υποταγής.
Ως ραδιοφράγματα, όντας ζωτικό κομμάτι ενός κατειλημμένου πεδίου (αυτό του χώρου της πολύμορφης δράσης αναρχικών Ζαΐμη 11 στα Εξάρχεια), στηρίζουμε κι αποτελούμε ενεργό ψηφιδωτό του καλέσματος στο οποίο συμμετέχουν εξίσου οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες από την Αναρχική Βιβλιοθήκη Τεφλόν, την κατάληψη Παπαμιχελάκη και την Συνεχή Αποδόμηση, που θέτει στο επίκεντρο το ζήτημα των καταλήψεων, τον μεταξύ συντονισμό τους και την ανάγκη όξυνσης των επιθετικών τους χαρακτηριστικών.
Μάιος 2016, Ραδιοφράγματα
Απάντηση στο κάλεσμα «Shit nations-Squat the world» 7 χρόνια μετά το θάνατο του συντρόφου Mauricio Morales
11 Μαίου 2016, Xιλή
Στο πλαίσιο των συζητήσεων και των προτάσεων σχετικά με τις καταλήψεις και τους αντιεξουσιαστικούς χώρους, θα θέλαμε να μοιραστούμε κάποιες από τις εμπειρίες, τους συλλογισμούς και τις προτάσεις μας σχετικά με το κάλεσμα για το «Shit nations – squat the world» που προτάθηκε από τους συντρόφους στην Ελλάδα, θέλοντας να διαδόσουμε τη κριτική και την αυτοκριτική του αγώνα ενάντια στην εξουσία, 7 χρόνια μετά το θάνατο του αναρχικού συντρόφου Mauricio Morales.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε υπάρξει αρκετοί σύντροφοι όπου ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτικής μας ωριμότητας εξελίσσεται με τη συμμετοχή μας σε διάφορες διαδικασίες σε αυτόνομους αναρχικούς/αντιεξουσιαστικούς χώρους. Κατειλημμένοι χώροι όπως οι La Krota, Sacco y Vanzetty, La Idea, και άλλα αυτόνομα κοινωνικά κέντρα, αποτελούν χώρους-κλειδιά για την ανάπτυξη, την όξυνση και την διάχυση εξεγερτικών δράσεων σε τοπικό πλαίσιο στη πόλη του Σαντιάγο για αρκετά χρόνια.
Μερικοί από εμάς που συμμετείχαμε σε συνελεύσεις, συζητήσεις και αγκιτάτσιες που αναπτύχθηκαν σε τέτοιους χώρους, ανακαλούμε στη μνήμη μας τέτοιες εμπειρίες σα να έγιναν χθες, παίρνοντας φρέσκες αναμνήσεις ενός γενικού πλαισίου εξεγερτικών αναβρασμών που δε πέρασαν απαρατήρητοι από την εξουσία και την κοινωνία τους.
Ήταν τότε που η εξουσία είδε μέσα σε τέτοιους χώρους τον κίνδυνο της κοινωνικής ειρήνης, διότι μέσα σε αυτούς τους χώρους εμφανιζόταν μια προοπτική εξέγερσης που συνυπήρχε ταυτόχρονα μαζί με εμπρηστικές/βομβιστικές επιθέσεις και συγκρούσεις αναρχικών στους δρόμους. Μετά το θάνατο του συντρόφου Mauricio Morales τον Μάιο του 2009, η καταστολή ενάντια σε καταλήψεις και αυτόνομα αντιεξουσιαστικά κέντρα αυξήθηκε.
Η συλλογική απάντηση ήταν σφοδρή, υπερασπίζοντας τους χώρους ακόμα και αντιμετωπίζοντας τις αστυνομικές εισβολές, όπως και έγινε στην περίπτωση της κατάληψης Sacco & Vanzetty μετά τον θάνατο του συντρόφου Mauricio Morales όπου η αστυνομία προσπάθησε να εισβάλλει στη κατάληψη.
Ένα χρόνο αργότερα, το 2010 αρκετοί από αυτούς τους χώρους θα δεχόντουσαν εισβολή και θα έκλειναν από την εξουσία, συλλαμβάνοντας 10 συντρόφους και κατηγορώντας τους για συμμετοχή στις εμπρηστικές/βομβιστικές επιθέσεις. Ήταν η επονομαζόμενη «Υπόθεση Βόμβες».
Έχει τονιστεί σε άλλες αναλύσεις και κείμενα, ότι η συλλογική απάντηση σε μια τέτοια επίθεση από την εξουσία το 2010 ΄δεν ήταν τόσο μαχητική όσο θα μπορούσε να είναι και ότι ακόμα και κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να «υποχωρήσουν», να «αναθεωρήσουν» και καμουφλάροντας με ιδεολογικό μανδύα έναν φόβο που πολλούς μας είχε καταλάβει αλλά δε μας είχε παραλύσει όλους, μιας που αρκετοί από μας αποφασίσαμε να συνεχίσουμε διαδίδοντας ανοιχτά την εξέγερση στις εν λόγω δύσκολες στιγμές. Η ιστορία μίλησε από μόνη της.
Οι προτάσεις οργάνωσης βασισμένες στη τάση της άτυπης οργάνωσης και της μόνιμης επίθεσης, είναι κάποιοι από τους πυλώνες που έχουν χτιστεί –στη περίπτωση μας- κυρίως μέσα στην ένταση συζητήσεων και συνελεύσεων μεταξύ συντρόφων σε αυτόνομους χώρους. Και παρόλο που η διακίνηση τέτοιων ιδεών σταμάτησε να έχει τη δυναμική και τη παρουσία που υπήρχε πριν από τις συλλήψεις για την «Υπόθεση Βόμβες», παρέμειναν ζωτικά στοιχεία της ζωής μας στον αγώνα, χωρίς να παραδινόμαστε ή να να κάνουμε έστω και ένα βήμα μεταμέλειας και σχετικοποίησης των αρχών μας.
Το να ενισχύουμε τις πεποιθήσεις μας-και όχι να τις κάνουμε πέρα απ’τη καθημερινότητα μας- ήταν σε κάθε «θύελλα» το θεμέλιο που μας βοήθησε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, με τις πληγές και τις ουλές μας, αλλά άθικτοι στον αγώνα μας ενάντια στην εξουσία.
Σήμερα συνεχίζουν να υπάρχουν καταλήψεις και αυτόνομοι χώροι. Η διάγνωση είναι πάνω κάτω η ίδια σύμφωνα με αυτά που είπαν και οι σύντροφοι από την Ελλάδα: η πλειοψηφία αυτών –τουλάχιστον στο Σαντιάγο- είναι χώροι εναλλακτικής στέγης και διασκέδασης. Παρ’όλα αυτά υπάρχουν ακόμα σε άλλους χώρους αναπτυσσόμενα αναρχικά εγχειρήματα τα οποία αποτελούν τις βάσεις του αγώνα ενάντια στην εξουσία, αναζητώντας μέρη για συνελεύσεις, συζητήσεις και άτυπη οργάνωση του αγώνα για την ολική απελευθέρωση.
Είναι η επιθυμία μας εγχειρήματα σαν αυτά να οραματίζονται και να ενισχύονται ακόμα περισσότερο, αλλά είναι επίσης σημαντικό το αναρχικό μένος ενάντια στην εξουσία να εξαπλωθεί παντού.
Γι’αυτό χρειάζεται να επιτρέψουμε ατομικές πρωτοβουλίες και να προωθήσουμε εγχειρήματα αντιεξουσιαστικής προπαγάνδας και δράσης, πηγαίνοντας πέρα από το νεποτισμό της άμεσης δράσης, ενισχύοντας την πολύμορφη δράση που γεμίζει τους δρόμους της προπαγάνδας εγείροντας την σύγκρουση με την εξουσία, έτσι ώστε να μετατρέψουμε ξανά τις καταλήψεις και τους χώρους συνάντησης σε επαναστατικά οχυρά αντιεξουσιαστικής αλληλεπίδρασης και δημιουργίας συζητήσεων για τον αγώνα, διοργανώνοντας πορείες και ακατάβλητες παρεμβάσεις στους δρόμους που διακόπτουν την κανονικότητα των πολιτών αλλά και χτυπάνε το υπάρχον με κάθε πιθανό μέσο.
Μόνο η πραγματοποίηση αυτών των πρωτοβουλιών θα φέρει τον αναρχικό χώρο πίσω στη θέση του όπου θα αποτελεί έναν πραγματικό εξεγερτικό κίνδυνο για τα σχέδια της εξουσίας, σαν ένα αστέρι με κοφτερές αιχμές που διασκορπίζει το χάος στις μητροπόλεις του πολιτισμένου κόσμου, στοχεύοντας πάντα στην απελευθέρωση ανθρώπων, ζώων και γης.
Να σπάσουμε τον κομφορμισμό και την εικόνα της εξέγερσης ως μια νεανική μόδα. Να προπαγανδίσουμε την αναρχία. Ας γίνουμε επικίνδυνοι για την εξουσία….
ΜΕ ΤΟΝ MAURICIO MORALES ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΜΝΗΝΗ…
ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΤΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!
Sin Banderas Ni Fronteras, πυρήνας αντιεξουσιαστικής αγκιτάτσιας.
Μάιος 2016.
sinbanderas.nifronteras@riseup.net
«Fuck Nations, Squat the World» Ορισμένα σημεία προς συλλογική επεξεργασία.
13 Μαίου 2016, Κατάληψη Τερμίτα.
«Fuck Nations, Squat the World»
Ορισμένα σημεία προς συλλογική επεξεργασία
Αυτό το κείμενο αποτελεί μια συμβολική κίνηση ή μια συμβολή προς το δημόσιο ενδοκινηματικό διάλογο αναφορικά με το καταληψιακό ζήτημα, έτσι όπως αυτό ανοίχτηκε σε μας μετά από σχετικό κάλεσμα. Ως πολιτική συνέλευση της κατάληψης στέγης Τερμίτας (Βόλος) το ζήτημα μας αφορά, τόσο πρακτικά ως κατάληψη στέγης, όσο και πολιτικά στο ευρύτερο δημόσιο πεδίο.
Αναγνωρίζοντας με τη σειρά μας πως στον ελλαδικό χώρο τις τελευταίες δεκαετίες οι καταλήψεις αποτέλεσαν και αποτελούν δημιουργικά γόνιμους, εργαλειακά χρήσιμους και πολιτικά συνθετικούς δεσμούς, αντιλαμβανόμαστε τις δομές αυτές καθοριστικές ως προς την ανάπτυξη και τη σύνδεση των ευρέων αντιεξουσιαστικών αγώνων.
Η μοναδικότητα της κάθε κατάληψης σίγουρα βασίζεται στις διαφορετικές ανάγκες, τις διαφορετικές αφορμές, τις διαφορετικές αφετηρίες ή και συγκυρίες που προκύπτουν. Σε αυτά τα πλαίσια, μπορεί να γίνει μια βασική διάκριση ως προς τις καταλήψεις στέγης και τις καταλήψεις που αποτελούν αυτοδιαχειριζόμενους χώρους (με όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που συναντά κανείς σε αυτές -εκδηλώσεις, πολιτικό-κοινωνικά εγχειρήματα, εγχειρήματα αντι-κουλτούρας, μέσα αντιπληροφόρισης κ.ο.κ.). Η διάκριση αυτή δεν είναι βέβαια αξιολογική, ούτε απόλυτη (παράδειγμα είναι οι καταλήψεις που καλύπτουν και τη στέγαση και τις πολιτικές δραστηριότητες ομάδων, όπως τυχαίνει να ‘μαστε κι εμείς). Περισσότερο χρησιμεύει στο να αναπτυχθούν οι διαφορετικές προοπτικές που μπορεί να υπάρχουν. Άλλες ανάγκες ωθούν στο να καταλάβεις ένα σπίτι σε μια γειτονιά, κι άλλες ένα στέκι μέσα στο πανεπιστήμιο. Άλλες δυναμικές θα αναπτυχθούν στη γειτονιά, άλλες στο πανεπιστήμιο συνθέτοντας εν τέλει μια ποικιλόμορφη εικόνα.
Στο πλαίσιο του κοινού μας διαλόγου, θα θέλαμε και άλλες καταλήψεις από την ελλάδα (ή μη) να προβάλουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τις οποίες καλύπτουν μέσα από την κατάληψη ενός κτιρίου και την αυτοδιαχείριση του όπως και την πολιτική λογική μέσα στην οποία εντάσσουν τις δράσεις τους. Από πλευράς μας ως πολιτική συνέλευση κατάληψης Τερμίτα, ο χαρακτήρας της κοινής συμβίωσης «στέγης και πολιτικής» εμβαθύνει για εμάς το πολιτικό της καθημερινότητας μας. Επομένως βλέπουμε σαν αναγκαιότητα να καταθέσουμε ορισμένα σημεία που θεωρούμε ενδιαφέροντα για συλλογική επεξεργασία, μέσα από τις εμπειρίες μας.
Η συνύπαρξη μας στη δομή της στέγης έχει θέσει σε λειτουργία πολύπλευρες συλλογικές πρακτικές για την κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών. Στα πλαίσια άρνησης της εργασίας και επίθεσης στον κόσμο του κεφαλαίου γενικότερα, γινόμαστε ο ανθρώπινος παράγοντας δυσλειτουργίας του συστήματος και αναζητούμε κριτικά και αλληλοβοηθούμενα κι άλλους τρόπους να το κάνουμε. Σαν σταθερούς και κινηματικά δουλεμένους τρόπους άρνησης της κανονικότητας, προτάσσουμε τις απαλλοτριώσεις αγαθών πρώτης ή και όχι ανάγκης, όπως η στέγη, το ρεύμα, το νερό, η τροφή, η ένδυση κλπ. καθώς και την άρνηση πληρωμής αντιτίμου ή και κινήσεις αυτομέιωση της αξίας του ( λ.χ εισιτήρια, διόδια, λογαριασμοί, κ.ο.κ).
Παρόλ’ αυτά ο λόγος (κυβερνητικός, μιντιακός, ευρύτερα κοινωνικός) της κρίσης, τα καθεστώτα (μόνιμης) εξαίρεσης, η καταπίεση και υποτίμηση παντός είδους μας κάνει να αναζητούμε νέους τρόπους ξεπέρασης των ορίων, νέους τρόπους αυτοθέσμισης, αυτοδιαχείρισης και ακυβερνησίας. Αντιλαμβανόμαστε τη συνεχή κοινωνική εκμετάλλευση και επιζητούμε την περιφρούρηση των ζωών μας από όσα μας απειλούν, έμμεσα, άμεσα, υποθετικά ή ρεαλιστικά. Δρώντας στον κόσμο της αλληλεγγύης θεωρούμε αυτονόητο ότι όλες οι αρχές που συλλογικά θέτουμε προς τις εαυτές και τους εαυτούς μας αναφέρονται την ίδια στιγμή στο σύνολο των καταλήψεων που κατά καιρούς και κατά τόπους μπορεί να αφορούν.
Καταλήγοντας στο τι ζητάμε από αυτόν τον διάλογο, ξεχωρίζει η ανάγκη μας να θέσουμε τις βάσεις μιας διαρκούς γνωριμίας, μιας συζήτησης και κριτικής, και ενός συντονισμού όποτε αυτός είναι αναγκαίος και εφικτός, αλλά και να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις πολιτικά και έμπρακτα από κρατικές κατασταλτικές και φασιστικές επιθέσεις.
Επειδή κάθε πρακτική μας στοχεύει στην διάχυση της σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, κι επειδή αυτό το κάλεσμα συμπίπτει κάπως χρονικά με το άνοιγμα καταλήψεων για τη στέγαση προσφύγων/μεταναστών-τριών, θεωρούμε από τη μία πως το κάλεσμα αφορά άμεσα αυτές τις καταλήψεις, και από την άλλη πως πρέπει να επεξεργαστούμε αυτό το ζήτημα σε δημόσιο επίπεδο. Δεν εννοούμε προφανώς να κάνουμε γεωπολιτικές αναλύσεις, ούτε σχολιασμό της ευρωπαϊκής πολιτικής, μιας και ξεφεύγει από τα όρια του θέματος. Εννοούμε να εξετάσουμε το πως μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με μια κοινωνική ομάδα που μάλλον εγκλωβίστηκε στην Ελλάδα, με αυτές-ους που από ότι φαίνεται θα ζουν σε ένα μόνιμο καθεστώς ημι-παρανομίας, σε έναν κύκλο μεταξύ της μισθωτής σκλαβιάς, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και απέλασης.
Κι εφόσον ήδη γίνονται προσπάθειες συνάντησης και αλληλοβοήθειας μέσα από τα στεγαστικά εγχειρήματα, τα οποία δέχονται ποικίλες κριτικές, δεν μπορούμε παρά να πάρουμε θέση για αυτό το ζήτημα. Και η θέση μας θα ήταν ξεκάθαρα στο πλευρό των ανθρώπων τους οποίους η καπιταλιστική κοινωνία περιθωριοποιεί, παρανομοποιεί και εκμεταλλεύεται στυγνά. Συνδεόμαστε άμεσα με τα προτάγματα στήριξης και αλληλεπίδρασης προσφύγων-μεταναστών/τριων. Για τη σημασία του βλέπουμε πολλές συνδέσεις τόσο με τις εθνικές διαφορές που θέλουμε να καταλύσουμε στο εσωτερικό ενός ανταγωνιστικού κινήματος, όσο και με τα διάφορα εθνικά μορφώματα που επιθυμούμε να διαλύσουμε (αυτά των χρυσαυγιτών, αυτόνομων εθνικιστών και λοιπών φασιστοειδών που επιτέθηκαν το τελευταίο διάστημα στις καταλήψεις).
Όσα εγχειρήματα αναπτύσσουν προβληματισμούς σκεπτόμενοι να συμμετέχουν στο διάλογο ή όχι, θεωρούμε ότι δεν αποτελεί προϋπόθεση για συνεισφορά η μερική σύγκλιση ή καθολική συμφωνία ή όχι με το πλαίσιο προηγούμενων καλεσμάτων. Η ανάγνωση της παρακαταθήκης τους δεν είναι απαραίτητο να γίνει αντιληπτή σαν απαιτούμενη ταύτιση. Το ποιους/ες αφορά ένα κάλεσμα για συντονισμένες, ημερολογιακά απλά, παρεμβάσεις και δράσεις καθορίζεται από το θέμα που θέλουν να αναδειχθεί και τις συνθήκες που επικρατούν. Τα καλέσματα, ως η προσωρινή αλληλοσυνεννόηση μας μπορούν να διατηρούν την αυτόνομη διάστασή τους. Άλλες συγκλίσεις μεταξύ ομάδων προκύπτουν όταν το θέμα είναι οι καταλήψεις, άλλες όταν είναι ο αντιφασισμός, η εργασία κοκ. Αυτή η συνθήκη πέρα από πραγματική είναι και επιθυμητή στα πλαίσια της πολυφωνίας του αναρχικού χώρου.
Κλείνοντας, χαιρετάμε συντροφικά όλους-όλες και όλα τα εγχειρήματα της καμπάνιας , οικειοποιούμενοι με έμφαση από μέρους μας τον πολυχρωματικό στο δέρμα, πολύγλωσσο στην επικοινωνία και πολύτιμο στον εντεινόμενο αγώνα μας ενάντια σε έθνη-κράτη τίτλο «Fuck Nations, Squat the World”. Ο λόγος και η απεύθυνση μιας τέτοιας καμπάνιας και συντονισμού ξεπερνά τα σύνορα, και επιπλέον μπορεί να συντελέσει στη θέαση ενός α-εθνικού κόσμου.
Συντροφικά από τον Βόλο,
πολιτική συνέλευση κατάληψη Τερμίτα